Schuldeloze grijnzen
Ik leunde achterover en keek toe hoe Vince geanimeerd gebaarde en weer een nieuw verhaal vertelde over zijn laatste auto-avonturen, zijn toon licht en zelfvoldaan – alsof het offer dat hij had gebracht niet meer dan een voetnoot was. Zijn totale gebrek aan schuldgevoel was verbazingwekkend. Hoe kon hij daar zo nonchalant zitten, zo zelfvoldaan? Vroeg ik me af, terwijl ik in mijn stuk appeltaart beet terwijl ik zijn zorgeloze houding bestudeerde. Hij had geen idee dat het geheim dat ik bij me droeg op het punt stond de illusie waarin hij zo zelfverzekerd leefde te verbrijzelen.
Schuldeloze grijnzen
Vince’s autopraatjes
Het gesprek ging weer over auto’s en Vince lichtte op en vertelde gretig over zijn laatste aanpassingen: “Nieuwe velgen en een spoiler,” pochte hij, zijn handen bewegend van opwinding. Elk detail dat hij vertelde was doorspekt met trots, zich totaal niet bewust van het vertrouwen dat hij had geschonden. Terwijl hij sprak, voelde zijn glimlach als zout in een wond, elk opschepperig woord verhardde mijn vastberadenheid. Ik wist toen dat dit diner het moment zou zijn waarop ik alles zou onthullen.
Vince’s auto gesprek
